İlk günden son güne kadar Küba’da hamilelere ne kadar özenli davrandıklarını gördük. Gelecek çocukların üzerine kurulduğu için hamileler el üstünde tutuluyordu. Konaklama için bir şey ayarlamadığımızdan, “Casa Particular” denen, devlet izniyle evlerinin belirli odalarını kiralayan ailelerin yanında kalıyor, onlarla yemek yiyor, evdeki vaktimizi onlarla geçiriyorduk. Özellikle yemek yeme saatinde hamile bir kadın olduğundan ona uygun şeyler de pişiriliyordu.

Bizi asıl şaşkınlığa uğratan ise kasabaları, şehirleri gezdikçe gördüğümüz, “Hamile Evleri”ydi (La Casa Embarazada) cesaret edip birine girdiğimizde şunu gördük. Bir ev, bahçeli, verandada bir sürü sallanan sandalye, içeride broşürler, duvarlara çizilmiş emzirme, bebek tutma, aşı tablosu gibi resimler, yiyecek içecek için küçük bir mutfak ve sürekli orada bulunan bir hemşire.

Aslında hamileler için durum şu Küba’da. Bir kadın hamile olduğu anlaşıldığı an izne ayrılıyor. Her şehirde, şehrin büyüklüğüne göre, bir ya da daha fazla “Hamile Evi” var. Bu evlere gitmek şart değil ama gidilmesi öğütleniyor çünkü bu evlerde doğuma kadar nasıl bir süreç sizi bekliyor o anlatılıyor. İş çıkışında kocalar buralara gelip eşlerini alırken onlara da benzeri şeyler anlatılıyor. Ne kadar ilginç değil mi? Bizim ülkemizde anneler son güne kadar çalışmak istiyorlar. Burada onların bir hatası yok; onlar son güne kadar çalışmak istiyorlar ki doğumdan sonra çocuklarıyla daha çok vakit geçirebilsinler. Küba’da doğum sonrası izni 1 yıl. Ayrıca babalar da 1 ya da 2 ay izin alıyorlar.

Çocuğunuzun masraflarını ise devlet üstleniyor. Burası biraz karışık çünkü aslında Küba’da yetişkinlerin masraflarını da devlet üstleniyor. Biz nerede ve ne şartlar altında doğum yapalım, bunun ne kadarını biz ödeyeceğiz, devlet bize ne kadar para verecek gibi şeyler düşünürken Küba’da elbette doğum ve doğum sonrası bakım da ücretsiz. Yanlış anlaşılmasın erkeklerin de sağlık giderleri devlet tarafından karşılanıyor ama yabancı hamilelerin de bakımlarını Küba devleti üstleniyor.

Ayıptır söylemesi ben orada her bulduğumu yemek gibi bir oburluk yaptığım için hastaneye kaldırıldığımda acil bir durumum olmadığına kanaat getirilmiş, turistler için özel hazırlanmış bir kliniğe sevk edilmiştim. Dolarları haşır haşır bayılırken doktor sevgilime gülümseyip, sizin için geçerli değil tabi diyordu. Gittiğimiz her yerde, kaldığımız her evde bir hamileye nasıl doğal, abartmadan sevgiyle yaklaşıldığını öğrendim. Çocuk doğduktan sonrası için sizi delirten kaygılarınız olmadan hamile olmanın, bebek bekleyen bir baba olmanın ne demek olduğunu anlamaya çalıştım. Hamilelerin fazla yemesine gerek olmadığını, dengeli bir beslenmenin daha önemli olduğunu oradaki köylü kadınlardan öğrendim. Evet, bize de doktorumuz anlatmıştı ama ne zaman 40 yaşını aşmış biriyle karşılaşsak bize yemek uzatıyordu… Hamile bir kadının göbeğini açık tutmasının ayıp olmadığını aksine “Aç bu güzel güneşi o da hissetsin” diyen insanların yaşadığını anladım. Dağ bayır, köşe çayır gezerken bir hamilenin oturup dinlenmesi gerektiğini değil, hareket edebildiği kadar hareket etmesi gerektiğini öğrendim.

Hamileler bizim ülkemizde ki gibi sadece yaşlı ve gazilerle bir tutulmuyor, geleceği karınlarında taşıdıkları için el üstünde tutuluyor, her şeyin bilimsel izahatı sayesinde yaşıyorlardı.

Son bir şey anlatmadan edemeyeceğim; Küba’daki ilk gecemize hızlı girmiştik çünkü uçağımız akşam saatlerinde inmişti Havana’ya. Odaya yerleştikten sonra evin sahibesi eğlenmeye gitmişti. Şişe suyu bulamadığım için dışarı çıkıp bakkal aramıştım. Markete benzer, dışarıda içecek dolabı olan bir yere yönlendiğimde oranın bir bar olduğunu anlamıştım ama su alabilirim düşüncesiyle oraya yönlendim. O zamanlar İspanyolcam iyi değildi. Barın sahibi kısa bir muhabbet sonrası benim bu İspanyolcamla işimin zor olacağını söyledi. Sevgilimin İspanyolcasının benimkinden daha iyi olduğunu söylediğimde o ve yanında bulunan iki kişi benim aptal olduğuma kanaat getirmişlerdi. Arka masada benimle flört etmeye çalışan iki kızı göstererek “Bunları ne yapacaksın” diye sorduklarında, onlara “Sevgilim hamile ve şu anda benden su bekliyor, bunları düşünmeyeceğim” demiştim. “Bir kahraman daha geliyor dünyaya” diye bir adet puro vermişti barın sahibi. Kullandığı sıfat “Protoganista” idi ve ben bunu bilmiyordum. Ne demek olduğunu sorduğumda “Hèroe” diyerek kahraman olduğunu açıkladı. “Erkek dişi ayrımı yok mu?” dedim, çünkü o dişi kullanmıştı. Olduğunu öğrendiğimde “Kızım olacağını nereden biliyorsun?” diye sordum. “Bütün herkes kadın doğar” demişti…

Kadınları seksist bir şekilde değil estetik bir şekilde seven, hamilelere yapmacık bir saygı değil gerçekten hissettikleri için saygı gösteren bir ülkeden ayrılıp ülkeme döndüğümde ilk olarak hamile bir kadının daha dikkatli arandığını, göbeğinin açılmasını istediklerini gördüm…

Olsun benim çocuğum bu ülkede büyüyecekti. Dönüşte Atatürk Havalimanı’nda karşılaştığımız en ilginç diyalog ise şu oldu.

-“Bebeğin babası siz misiniz?”

-“Evet benim?”

-“Evli değilsiniz?”

-“Evet değiliz?”

-“Biz nereden bilelim bebeğin babasının siz olduğunuzu?”

-“Size ne ki?”

Daha önce düşünmüştüm ama ilk defa o zaman evlenmeden çocuk sahibi olmanın bu ülkede belirli zorluklar yaşatacağının farkına varmıştım…