Hemen bir lokma kestim börekten, attım ağzıma. Müthiş bir lezzet. Lokma boğazımdan aşağı doğru kayarken, peyniri korkmadan, çekinmeden serpen “Alın size peynir, alın size hizmet” diye bağıran ustanın sesi kulaklarımda yankılanıyor. Mutluluktan elim ayağım titriyor.
Fakat Leyla “Di” diyor.
“Kızım bak o öyle değil, bazen insanlar bir konu hakkında bilgisinin fazla olduğunu anlatabilmek için, ‘Onun kitabını yazdım ben’ gibi bir deyim kullanır. Amcan da öyle bir şey söylemek istemiş sana. Oğlum söyle şeyler söylemesene kıza” diyerek durumu anlatmaya çalıştım ama hayır efendim, çocuğumuzda amcasının verdiği her tür bilginin doğru, her türlü bilginin yararlı ve kullanılabilir olduğu yer etmiş. Nasıl yer etmiş bunu asla çözemedik. Benim yardımlarım işe yaramamış olacak ki her Harry Potter filminin sonunda yazılar akarken amcasının ismini aradı, şahane kızım.
Karantina sadece filmlerde gördüğüm, şahit olan biriyle bile tanışmadığım bir kavramdı. Amaç evde olmak ve hastalığın yayılmasını engellemek. Ama bu arada evden çalışmak zorunda olanlar var, benim gibi…
Leyla’yla da evden çalışma fikrini denemiştim. “Leyla’yla” kısmında tıkanmıştık. Oğlanla da öyle olacağını biliyordum ama…
2007 senesinde baba oldum. Baba olurken yaptığım internet araştırmaları, okuduğum kitaplar hep bana “anne”yi anlattı. 300 sayfalık bir kitapta yaklaşık dört sayfalık “Peki Babalar?” gibi bir bölüm vardı. O dört sayfayı çerçeveletip duvarıma asmıştım. Şimdiyse yaşadıklarımı yazıyorum. Birileri babaların da sesini duysun diye. Dünyanın Bütün Babaları! Birleşin!
Küba yolculuğuna çıkmadan iki gün evvel doktor randevumuz vardı. Bu muayene diğerlerinden daha önemliydi. Çocuğun cinsiyetini öğrenecektik. Çocuğunun cinsiyetini öğrenen bir anne baba bunu Küba’ya giderek kutluyor. Böyle de zenginiz.
Benim iki çocuğum var. Bloğa aşina olanlar Leyla’yı biliyor. Kendisi artık 12 yaşında. Geri dönmemin en büyük sebebi o… Hakkında yazılar yazarak onu utandırma fırsatını kaçıramazdım. Üstelik Leyla 2.5 sene önce abla oldu. Leyla’nın abla olmasında benim de payım var.
Aslında tüm sorun doktorun Küba yolculuğumuz ile söyleyip söylemeyeceği şeylerle ilgiliydi. Eğer doktor bize “Küba’ya gidebilirsiniz.” derse biz zil takıp oynayacak ama geç başladığımız kursa hatırı sayılır bir miktar devamsızlık yapacaktık. Durumu adama izah edip, erken girsek bile iyi not tutacağımızı, gerekirse karşıdaki fotokopiciden notları toplayacağımızı ve çocuk doğana kadar dersleri unutmayacağımızı anlatmaya çalıştım adama.
Leyla 3 aylıktı ve artık evde yalnızdım. 3 aylık bebekler artık bazı duygularını gösterebiliyorlar. Gülüyorlar, yalnız kalmaktan hoşlanmıyorlar, bir şeyi belli bir süre vermezseniz kızıp ağlayabiliyorlar. Evet, bunu denemek için bir süre biberonu gösterip vermedim.
Doktordan çıktığımızda öğlen olmuştu ve hava sıcaktı. Leyla’nın uyku vakti gelmişti. Bir kafeye oturmaktansa arkadaşım Attila’ya gitmeye karar verdim. Ati 7 ay süren motosiklet gezisinden yeni dönmüş, İran, Pakistan, Nepal, Hindistan rotasında yaşadığı güzel şeylerden sonra tekrar gelip iş aramaya koyulmuştu, bir yandan da Türkiye’ye alışmaya çalışıyordu. Yani evdeydi. Evlerinin altına geldiğimde arabayı yukarı taşımam için aşağıya gelmesini söyledim. Yaklaşık iki dakika sonra ayağında şıpıdık terlik (parmak arası), ilginç renklere (misal Van Dyke sarısı) sahip bir bermuda şort ve üzerinde önü açık pespaye bir gömlek olan bir adam indi merdivenlerden.
-“Güzel kızım, bunu söylemek istemezdim ama az sonra hayatında yaşadığın acıların en büyüğünü yaşayacaksın.”
Bunu söylemesi ne kadar doğruydu bilmiyorum ama sanırım söylenmesi gerekiyormuş…
Bu esnada annenin karnına gene monitör bağlanıyor. Bu monitörde bir öncekinden farklı olarak bir de ağrı skalası var. Hangi birimden olduğunu bilmediğim bu ağrı skalasını şimdi hatırladığım kadarıyla 100 üzerinden değerlendireceğim.
Kanalı açtığım anda neden bebek kanalı dendiğini anladım. Bir ekranı kaplayacak kadar büyük, yuvarlak, kırmızı bir yaratık vardı. Üzerinde iki büyük göz ve bir ağız vardı. Arkada sürekli aynı notaları tekrar eden ve tek bir enstrümandan çıkan bir müzik çalıyordu. Eğer bu yaratığı ve bu müziği John Carpenter kullansa hiç şüphesiz sevgilinizin size sarılacağı dakikalar içeren bir korku filmine sahip oluruz.
Doktor kendine ait işi bitirdikten sonra onunla doğumhanenin kapısının önünde karşılaştık. Beni tebrik etti ve “22.00 demiştim ama 10 dakika erken geldi, bu da nazarı olsun.” demişti. Sonradan Leyla’nın bir nazarı daha vardı; sol ayağının 4. parmağı yamuktu. Ama çok güzeldi.
Doğumhaneden çıktığımda alkışlarla karşılandım. Kalabalığın arasına dalıp tebrikleri kabul ettim. O kadar çok alkışlayıp ıslıklamışlardı ki hemşire gelip gürültü yapmamamız konusunda uyarmak zorunda kalmıştı.
Bebeklere yemek yapmanın genel bir kuralı var bence. Yaptığınız şeyi (bakın “şey” diyorum) önce kendiniz tadınız. Kendinizin yemekten imtina edeceği şeyi çocuğunuza vermeyiniz. Ben ilk yaptığım yoğurdu Leyla’ya yedirseydim 13 yaşına gelmeden beni huzurevine yerleştirirdi.
