Hemen bir lokma kestim börekten, attım ağzıma. Müthiş bir lezzet. Lokma boğazımdan aşağı doğru kayarken, peyniri korkmadan, çekinmeden serpen “Alın size peynir, alın size hizmet” diye bağıran ustanın sesi kulaklarımda yankılanıyor. Mutluluktan elim ayağım titriyor.
Fakat Leyla “Di” diyor.
“Kızım bak o öyle değil, bazen insanlar bir konu hakkında bilgisinin fazla olduğunu anlatabilmek için, ‘Onun kitabını yazdım ben’ gibi bir deyim kullanır. Amcan da öyle bir şey söylemek istemiş sana. Oğlum söyle şeyler söylemesene kıza” diyerek durumu anlatmaya çalıştım ama hayır efendim, çocuğumuzda amcasının verdiği her tür bilginin doğru, her türlü bilginin yararlı ve kullanılabilir olduğu yer etmiş. Nasıl yer etmiş bunu asla çözemedik. Benim yardımlarım işe yaramamış olacak ki her Harry Potter filminin sonunda yazılar akarken amcasının ismini aradı, şahane kızım.
Karantina sadece filmlerde gördüğüm, şahit olan biriyle bile tanışmadığım bir kavramdı. Amaç evde olmak ve hastalığın yayılmasını engellemek. Ama bu arada evden çalışmak zorunda olanlar var, benim gibi…
Leyla’yla da evden çalışma fikrini denemiştim. “Leyla’yla” kısmında tıkanmıştık. Oğlanla da öyle olacağını biliyordum ama…
2007 senesinde baba oldum. Baba olurken yaptığım internet araştırmaları, okuduğum kitaplar hep bana “anne”yi anlattı. 300 sayfalık bir kitapta yaklaşık dört sayfalık “Peki Babalar?” gibi bir bölüm vardı. O dört sayfayı çerçeveletip duvarıma asmıştım. Şimdiyse yaşadıklarımı yazıyorum. Birileri babaların da sesini duysun diye. Dünyanın Bütün Babaları! Birleşin!
Bugün doğum yapacak kadınlara birkaç seçenek sunuluyor. Bunlardan birincisi normal doğum; bütün ağrıyı acıyı hissediyor ve çocuğu doğuruyorsunuz. Bir diğeri epidural ile normal doğum; bel bölgesine takılan bir alet yardımıyla bel altınız uyuşturuluyor ve normal doğum yapıyorsunuz. Epidural ile sezaryen; aynı alet yardımıyla yine bel altınız uyuşturuluyor ve sezaryen yapılıyor. Genel anestezi ile sezaryen; uyutuluyorsunuz ve sezaryen yapılıyor… bir de Kanada’da doğum var, onu hala anlayabilmiş değilim…
Hasta bir ebeveyn olarak kucağımızda bebekle hastaneye gidip muayene olduk. Daha doğrusu sevgilim muayene oldu… Aynı ilaçlardan ben de kullanırsam iyileşecektim. Aynı hastalık ne de olsa. Bu mantıkla hareket ederek Avrupa Birliği’ne üye olacağımıza neredeyse emin gibiyim.
Annesi Leyla’yı tekrar emzirmeye çalışırken ben de sokağın durumuna bakmak için pencereye yöneldim. Bir grup emekçi ya da emek destekçisi, orantılı güç kullanmayı seven polislerle karşı karşıya gelmişlerdi. Benim bulunduğum pencere tam ortalarındaydı. Birinci katta olmamdan dolayı iki tarafında suratlarını görebiliyordum.
Benim iki çocuğum var. Bloğa aşina olanlar Leyla’yı biliyor. Kendisi artık 12 yaşında. Geri dönmemin en büyük sebebi o… Hakkında yazılar yazarak onu utandırma fırsatını kaçıramazdım. Üstelik Leyla 2.5 sene önce abla oldu. Leyla’nın abla olmasında benim de payım var.
Kadınlar hamilelik döneminde çok çeşitli duygular yaşıyorlar. Bunun en büyük sebeplerinden biri elbette ki yaşadıkları fizyolojik değişim. Hayalini bile kuramadığım durumu şöyle özetlemeye çalışacağım. İçinizde, size yaklaşık 2 yıl sonra “Anne” diyecek biri büyümeye başlıyor. Yer darlığından mütevellit bu şahıs sizin iç organlarınızı ittiriyor, kendine yer açıyor. Büyüdükçe büyüyen şahıs sizin yaşam standartlarınızı da düşürüyor. Göbeğinize 2 kiloluk bir ağırlık bağlayıp dolaşmaya çalışın.
Örneğin bir sehpanın ölümcül bir silaha dönüşebileceğini biliyor muydunuz? Bebeğiniz büyüyüp sehpaya yaklaşmaya başladığında yapabileceğiniz birkaç şey var; sehpayı kaldırıp atmak, bir marangoz yardımıyla sehpanın köşelerini daha yuvarlak hale getirmek ya da tampon almak. Tampon almayı tercih etmiştim.
Yazdığımı daha iyi anlayabilmek için bugün 15 defa tuvalete gidiniz.
Sıklıkla gittiğiniz tuvaletler de hijyen kurallarına uymak zorundasınız dolayısıyla öyle her yerde tuvalete giremiyorsunuz. Çabuk yoruluyorsunuz çünkü ağırlık taşıyorsunuz. Çok yiyemiyorsunuz ama çok yemek istiyorsunuz.
Kanalı açtığım anda neden bebek kanalı dendiğini anladım. Bir ekranı kaplayacak kadar büyük, yuvarlak, kırmızı bir yaratık vardı. Üzerinde iki büyük göz ve bir ağız vardı. Arkada sürekli aynı notaları tekrar eden ve tek bir enstrümandan çıkan bir müzik çalıyordu. Eğer bu yaratığı ve bu müziği John Carpenter kullansa hiç şüphesiz sevgilinizin size sarılacağı dakikalar içeren bir korku filmine sahip oluruz.
Doktor kendine ait işi bitirdikten sonra onunla doğumhanenin kapısının önünde karşılaştık. Beni tebrik etti ve “22.00 demiştim ama 10 dakika erken geldi, bu da nazarı olsun.” demişti. Sonradan Leyla’nın bir nazarı daha vardı; sol ayağının 4. parmağı yamuktu. Ama çok güzeldi.
Doğumhaneden çıktığımda alkışlarla karşılandım. Kalabalığın arasına dalıp tebrikleri kabul ettim. O kadar çok alkışlayıp ıslıklamışlardı ki hemşire gelip gürültü yapmamamız konusunda uyarmak zorunda kalmıştı.
